Sommige keynotes informéren je. Deze keynote… transformeerde.

Wat Haike bracht, was geen opsomming van leiderschapstheorieën, geen doorsnee motivatiepraatje. Het was een uitnodiging. Een uitnodiging om het licht in jezelf te (her)ontdekken, en te beseffen dat leiderschap begint lang voor je je plek aan de vergadertafel inneemt.

Ze sprak niet over cijfers of targets. Ze sprak over mensen. Over hoe we allemaal, in elke keuze, in elke interactie, een ripple effect creëren dat veel verder reikt dan we denken. Hoe leiderschap niet stopt bij de grenzen van je jobtitel, maar doorvloeit in je gezin, je relaties, je gemeenschap — en uiteindelijk in de wereld die we samen vormgeven.

Wat mij het meest raakte, was hoe ze leiderschap liet kantelen. Als een prisma dat het harde, witte licht van controle en prestatie breekt in zachte, kleurrijke nuances van menselijkheid, authenticiteit en verantwoordelijkheid.

Sinds die avond kijk ik anders. Niet alleen naar leiders, maar ook naar mezelf. Naar hoe ik de wereld tegemoet treed. Hoe mijn kleine keuzes van vandaag — hoe ik luister, reageer, leid — doorwerken in de generaties na mij. Hoe mijn aanwezigheid, mijn licht, óók leiderschap is.

Het was geen keynote om even naar te luisteren en dan terug naar de orde van de dag te gaan. Het was een keynote die blijft nazinderen. Die je uitnodigt om stil te vallen. Om te voelen. En om opnieuw te kiezen: wat voor leider wil ik zijn — in mijn werk, mijn leven, mijn wereld?

Haike heeft die avond niet zomaar gesproken. Ze heeft een nieuw licht geschenen op wat leiderschap kán zijn.